Het Scheepsafvalstoffenverdrag werd op 9 september 1996 gesloten tussen de zes Europese Rijnvaartlanden: België, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, Nederland en Zwitserland. Het gedeelte van het verdrag dat gaat over de ladingrestanten trad op 1 november 2009 in werking middels een nationaal besluit en nationale regeling: het Scheepsafvalstoffenbesluit (SAB) en de Scheepsafvalstoffenregeling (SAR). Rijkswaterstaat handhaaft de waterzijde, de Regionale Uitvoeringsdiensten de landzijde.

Ik wil hier graag de volgende stelling poneren:

Er is nog nooit grondig onderzocht welk (wettelijk) instrument het beste is om ontgassen van binnenvaartschepen te regelen. De voorsortering voor het Scheepsafvalstoffenverdrag door de staatssecretaris is dan ook prematuur.

Mijn onderbouwing daarvoor is als volgt:

Eerder dit jaar ontstond er onduidelijkheid over het transport van Ferrosilicium UN 1408 klasse 4.3 conform de Regeling vervoer over de binnenwateren van gevaarlijke stoffen (VBG). De onduidelijkheid ontstond doordat de wetgeving in de praktijk geruime tijd anders is geïnterpreteerd door zowel afzenders, beladers als vervoerders. Daarnaast zijn er sinds de introductie van de wetstekst in 2005 geen corrigerende signalen geweest vanuit het Ministerie over deze door het bedrijfsleven gehanteerde interpretatie.

Onlangs is duidelijk geworden dat bedrijven die in de haven van Antwerpen bunkeractiviteiten uitvoeren met binnenschepen erkend moeten worden door de Havenkapitein Commandant, de heer J. Verbist. Deze verplichting was al een enige jaren van kracht.